Նվիրումը մեր անսահման և մեր սրտի սերն ուրիշ է, Ախ, ինչ օգուտ, իմ Արարատ, երբ այժմ քո տերն ուրիշ է... Հազար աչքով գամվել ենք քեզ, հազար սրտով սիրահարվել, Նույնիսկ օտար սիրտն ես գերում, բայց մեր սերը, մերն ուրիշ է:

Մենք ունենք բոլոր պատճառները` մի պահ թողնելու էս գորշ ու մրոտված քաղաքի կեղտոտ խոռոչները, գնալու էնտեղ` մեր մոտիկ ու հարազատ անտառները։

ԱՆտառում մի գայլ էր ապրում, իսկ մոտակայքում՝ ոչխարների մեծ հոտ։ Սկզբնական շրջանում ամեն օր գայլը հեշտությամբ մեկ ոչխար էր բռնում և ուտում: Այնուհետև ոչխարներին որսալը դժվարացավ, քանի որ յուրաքանչյուր որսի ժամանակ նրանք վախեցած վազում էին այս ու այն կողմ և բարձր մայում:

Մինչև առաջին անգամ Փարիզ գնալը ես մի հարյուր հազար անգամ տեսել էի Մոնա Լիզային՝ գրքերում, թերթերում, ամսագրերում, տների պատերին ու ապակիներին, կոնֆետի տուփերի ու շապիկների վրա նկարած, անգամ՝ մարմնի վրա դաջած, էլ չասեմ, թե քանի անգամ էի երազում տեսել։

Թվում ա, թե ամեն ինչ պարզ ու հայտնի ա, բայց ցանկություն առաջացավ մի անգամ էլ ասելու։ Մարդիկ հավասար չեն ծնվում։ Բնությունը դեմոկրատ չի, բնությանը բազմազանություն ա պետք, որ ցանկացած պայմաններում բազմազանության մեջ գտնվեն նրանք, ովքեր կարողանում են հարմարվել, ու կենսաբանական տեսակը գոյատևի՝ չվերանա աշխարհի երեսից։ Դրա համար մարդը տարբեր հնարավորություններով ա աշխարհ գալիս՝ խելացի ու հիմար, տաղանդավոր ու անտաղանդ, ուժեղ ու թույլ, դաժան ու բարի...

Քառասուն տարի առաջ: 1984 թվական։ Լենինականի նշանավոր ԴԵՊՕ-ում կադրեր էինք նկարում «ՈՒրախ Գյումրի» ֆիլմի համար։ Տեղացիներն անտարբեր չէին անցնում, ոտքները կախ էին գցում, հետևելով մեզ։

Ապրածս կյանքի ընթացքում (բնավորությանս պատճառով) աշխատել եմ ամենատարբեր հիմնարկներում։ Մտերիմներս գիտեն այդ մասին, ինչպես նաև գիտեն, որ մի տեղից եթե հեռանում եմ, այլևս նույն տեղը չեմ վերադառնում։ (Օրինակ, թատրոնից հեռացել եմ որպես դերասան, որոշ ժամանակ անց վերևներից հրավիրել, զրուցել, առաջարկել են վերադառնալ թատրոն տնօրենի կարգավիճակով, բայց մնացել եմ անդրդվելի:)

Խե՜ղճ, խե՜ղճ մարդ արարած։ Մեղքերի, հակասությունների մեջ թաղված, բնազդներիդ ձեռը կրակն ընկած, ինքդ քեզ ոչնչացնող, շրջապատդ բնաջնջող, անզորությունից ատելության սարդոստայններ հյուսող ու դրանց մեջ խճճվող, իրականությունից փախչող ու օդում քեզ համար անիրական ամրոցներ կառուցող հիվանդ արարած։

Պիտի հիասթափեցնեմ բոլոր նրանց, ովքեր փորձում են «Իմ տունն իմ ամրոցն է» ասույթի մեջ «հայկական հետք» փնտրել: Իրականությունն այն է, որ արտահայտության հեղինակը անգլիացի իրավաբան Էդվարդ Քոկն է (1552-1634), միտքն ասվել է անգլիական օրենսդրությանը վերաբերող աշխատություններից մեկում և միանգամայն այլ համատեքստում:

ԱՄՆ-ից վերադառնալուս նախօրեին հեռախոսազանգ եկավ։ Աղջիկս` Սաթենիկը, մի երկու բառ, խոսք փոխանակելուց հետո լսափողը մեկնեց ինձ, ասելով. - Թոքատն է, քեզ է հարցնում։ - Հովսե՞փը, Պոլիս չէ՞ր,-զարմացա։